دوره 4، شماره 4 - ( 12-1400 )
جلد 4 شماره 4 صفحات 268-260 |
برگشت به فهرست نسخه ها
محمدمهدی کیانی1، خاطره خانجانخانی1 
، هاجر حقیقی1، اعظم رئوفی1 ، عفت محمدی2، علیرضا اولیایی‌منش* 3، امیرحسین تکیان1
، هاجر حقیقی1، اعظم رئوفی1 ، عفت محمدی2، علیرضا اولیایی‌منش* 3، امیرحسین تکیان1
1- گروه مدیریت، سیاست‌گذاری و اقتصاد سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
2- مرکز تحقیقات عدالت در سلامت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
3- مرکز تحقیقات عدالت در سلامت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران ، arolyaee@gmail.com
2- مرکز تحقیقات عدالت در سلامت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
3- مرکز تحقیقات عدالت در سلامت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران ، arolyaee@gmail.com
چکیده: (803 مشاهده)
مقدمه: سلامت یکی از اصلی‌ترین ابعاد سیاست‌های اجتماعی است که دولت‌ها با هدف کاهش نابرابری‌های اجتماعی اتخاذ می‌کنند. ساختار اقتصادی سیاسی در ایران سبب شده تا رویکرد دولت نقش مهمتری در تعیین سیاست‌های سلامت ایفا نماید. پژوهش حاضر با هدف شناسایی اصلاحات، قوانین و سیاست‌های اخذ شده نظام سلامت ایران بعد از انقلاب اسلامی و تأثیر هرکدام بر کارکردهای نظام سلامت انجام شده است.
روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه مروری است که به شناسایی سیاست‌های نظام سلامت ایران بین سال‌های ۱۳۵۷ تا ۱۳۹۹ می‌پردازد. گردآوری داده‌ها به صورت جستجوی دستی در سایت سازمان‌های مربوطه انجام گرفت. مستندات بر اساس ملاحظات چهارگانه Jupp انتخاب شدند و در نهایت ۱۰۱ سند به پژوهش وارد شد. به‌منظور دسته‌بندی اسناد نیز از چارچوب کارکردها و زیر ساخت‌های سازمان جهانی سلامت استفاده شد.
یافته ها: تقسیم‌بندی یافته‌های این پژوهش بر اساس سیاست‌های تصویب شده در حوزه سلامت در دولت‌های سوم تا دوازدهم بعد از انقلاب اسلامی انجام گرفته است. از ۲۶ سیاست تصویب شده طی سال‌های ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۸ و ۳۱ سیاست تصویب شده در سال‌های ۱۳۷۶-۱۳۶۹، بیشترین موارد مربوط به بعد ارائه خدمت بود. اما سیاست‌های مربوط به حاکمیت و رهبری بیشترین تعداد را در بین ۲۹ سیاست تصویب شده در سال‌های ۱۳۸۴-۱۳۷۷ و ۱۱ سیاست تصویب شده در سال‌های ۱۳۹۲-۱۳۸۵ داشتند.
نتیجه‌گیری: نگاه کلی به پنج دوره برنامه توسعه گذشته نشان می‌دهد، توجه سیاستگذاران عرصه سلامت از بعد ارائه خدمت به سمت بعد حاکمیت و رهبری منعطف شده است و سایر کارکردها به ویژه نظام اطلاعات سلامت طی سال‌های ۱۳۵۸ تا ۱۳۹۵ مغفول مانده است.
روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه مروری است که به شناسایی سیاست‌های نظام سلامت ایران بین سال‌های ۱۳۵۷ تا ۱۳۹۹ می‌پردازد. گردآوری داده‌ها به صورت جستجوی دستی در سایت سازمان‌های مربوطه انجام گرفت. مستندات بر اساس ملاحظات چهارگانه Jupp انتخاب شدند و در نهایت ۱۰۱ سند به پژوهش وارد شد. به‌منظور دسته‌بندی اسناد نیز از چارچوب کارکردها و زیر ساخت‌های سازمان جهانی سلامت استفاده شد.
یافته ها: تقسیم‌بندی یافته‌های این پژوهش بر اساس سیاست‌های تصویب شده در حوزه سلامت در دولت‌های سوم تا دوازدهم بعد از انقلاب اسلامی انجام گرفته است. از ۲۶ سیاست تصویب شده طی سال‌های ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۸ و ۳۱ سیاست تصویب شده در سال‌های ۱۳۷۶-۱۳۶۹، بیشترین موارد مربوط به بعد ارائه خدمت بود. اما سیاست‌های مربوط به حاکمیت و رهبری بیشترین تعداد را در بین ۲۹ سیاست تصویب شده در سال‌های ۱۳۸۴-۱۳۷۷ و ۱۱ سیاست تصویب شده در سال‌های ۱۳۹۲-۱۳۸۵ داشتند.
نتیجه‌گیری: نگاه کلی به پنج دوره برنامه توسعه گذشته نشان می‌دهد، توجه سیاستگذاران عرصه سلامت از بعد ارائه خدمت به سمت بعد حاکمیت و رهبری منعطف شده است و سایر کارکردها به ویژه نظام اطلاعات سلامت طی سال‌های ۱۳۵۸ تا ۱۳۹۵ مغفول مانده است.
نوع مطالعه: مروری |
موضوع مقاله:
عمومى
دریافت: 1400/7/5 | ویرایش نهایی: 1401/4/11 | پذیرش: 1400/12/9 | انتشار الکترونیک: 1400/12/18
دریافت: 1400/7/5 | ویرایش نهایی: 1401/4/11 | پذیرش: 1400/12/9 | انتشار الکترونیک: 1400/12/18
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |