آرزو ملکشاه*1 
، احمد امی2 ، مرضیه ملکی3
، احمد امی2 ، مرضیه ملکی3
1- گروه حقوق، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران ، a.malekshah@iau.ac.ir
2- گروه حقوق، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3- گروه آموزش معارف اسلامی، دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران
2- گروه حقوق، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3- گروه آموزش معارف اسلامی، دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران
چکیده: (277 مشاهده)
حق بر سلامت، از جمله حقوق بنیادین بشر بوده که در اسلام نیز همواره مورد تأکید قرار گرفته است. که دسترسی به بالاترین سطح سلامت جسمی و روانی را برای هر فرد تضمین میکند. بدین معنا که هر انسانی مستحق بهرهمندی از خدمات پزشکی، بهداشت عمومی، غذای کافی، مسکن مناسب و محیط کار سالم است و این مهم در اسناد حقوق بشری و قوانین تأمین اجتماعی مورد حمایت ویژه قرار دارد. نظام تأمین اجتماعی ایران، مشتمل بر دو بخش بیمهای و حمایتی، خدمات درمانی و بهداشتی گستردهای ارائه میدهد. دسترسی عادلانه و مقرونبهصرفه به این خدمات، بهویژه برای گروههای آسیبپذیر، امری ضروری است. ارتقای سلامت اجتماعی مستلزم فراهمسازی پیشنیازهای اساسی نظیر آموزش، مسکن، غذا و اشتغال است. اگرچه قوانین تأمین اجتماعی بر حق سلامت تأکید دارند، چالشهایی نظیر کمبود منابع و دسترسی محدود به خدمات با کیفیت، مانع تحقق کامل این حق است. از طرفی، نهادهای دولتی موظف به تأمین مراقبتهای بهداشتی و حفاظت از سلامت جامعه بر اساس قوانین ملی و بینالمللی هستند. بنابراین، تحقق کامل این حق مستلزم شناسایی چالشها و ارائه راهکارهایی جهت بهبود نظام تأمین اجتماعی و خدمات درمانی است. این راهکارها میتواند شامل افزایش دسترسی به آموزش، تحقق عدالت در توزیع منابع و بهبود شرایط زیستمحیطی باشد.
نوع مطالعه: مروری |
موضوع مقاله:
تخصصي
دریافت: 1404/2/28 | ویرایش نهایی: 1404/8/24 | پذیرش: 1404/8/6
دریافت: 1404/2/28 | ویرایش نهایی: 1404/8/24 | پذیرش: 1404/8/6
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
