مقدمه: پژوهش حاضر با هدف واکاوی کیفیت زندگی زنان مبتلا به سرطان سینه شهر تهران انجام شده تا زمینه‌های لازم برای فهم موضوع در بستر شرایط و بافت اجتماعی و اقتصادی را فراهم سازد.
روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع مطالعات کیفی و روش به‌کارگرفته شده، نظریه زمینهای است. روش نمونه‌گیری، هدفمند و قضاوتی بود که با تعداد ۱۸ نفر از زنان مبتلا به سرطان پستان مصاحبه عمیق صورت گرفت. نمونه‌گیری تا زمانی که تمام مقوله‌ها اشباع شدند و دیگر داده تازه و مهمی به‌دست نیامد تداوم یافت.
یافته‌ها: مهمترین راهبردهایی که در پژوهش حاضر مورد نتیجه بوده سازگاری با بیماری، آموزش و اطلاع‌رسانی مناسب و مبارزه با بیماری است. در بحث از شرایط زمینهای مؤلفه‌های مهمی چون: از دست دادن منزلت اجتماعی، احساس طرد و انزوای اجتماعی و غوطه‌وری در درد و رنج مورد تأکید بوده است. همچنین مؤلفه‌هایی چون فقدان حمایت اجتماعی و اقتصادی، ناکارآمدی و بی‌کیفیتی خدمات درمانی و بیمه‌ای، فقدان سلامت جسمی و روانی به‌عنوان شرایط علّی مورد توجه هستند. بنابر یافته‌های پژوهش حاضر دو مقوله اصلی کاهش اعتماد به نفس و خوداتکایی و اختلال در تصویر ذهنی از خود به عنوان شرایط مداخله‌گر مطرح شده‌اند. تکمیل‌کننده زنجیره مدل پارادایمی پژوهش حاضر مبتنی بر روش نظریه داده بنیاد پیامدها هستند که کیفیت زندگی را در سه بخش عمده کاهش رضایت از زندگی، احساس بی قدرتی اجتماعی و فقدان هدفمندی و معنای زندگی مورد واکاوی قرار گرفته است.
نتیجه‌گیری: در اثر بروز زمینه هایی چون فقدان حمایت اجتماعی و اقتصادی، ناکارآمدی و بی کیفیتی خدمات درمانی و بیمه‌ای و فقدان سلامت روانی و اجتماعی زنان مبتلا به سرطان سینه، دچار بی کیفیت شدن زندگی می‌شوند.
