مقدمه: گزینش نیروی انسانی برای انجام مشاغل در سازمان ها یکی از حیاتی ترین و بنیادی ترین وظایف سازمان است که اثر مستقیم روی موفقیت یا شکست سازمان دارد. با توجه به چالش های جدیدی که در اجرای گزینش نیروی انسانی در سازمان های دولتی پیش آمده است، بازطراحی مدل گزینش مبتنی بر صلاحیت‌های عمومی  و تخصصی برای نظام اداری ایران گریز ناپذیر است.
روش بررسی: این پژوهش دارای رویکرد کیفی بوده و از روش نظریه داده بنیاد به عنوان روش تحقیق استفاده شده است، روش گردآوری داده‌ها، مطالعه اسناد بالا دستی و مصاحبه‌های باز با 15 نفر از نخبگان آگاه به موضوع است. روایی این پژوهش توسط مصاحبه شوندگان و سپس اساتید متخصص مورد تایید قرار گرفت. پایایی نیز با استفاده از روش‌های باز آزمون پژوهش و باز آزمون روش انجام کار، محاسبه گردید که به ترتیب 66 % و 86 % حاصل گردید. برای تحلیل محتوا از روش مقایسه مداوم و کدگذاری سه مرحله‌ای (باز، محوری و انتخابی) استفاده شده است. از تحلیل عاملی تاییدی برای تایید مدل عمومی و از مدل بویاتزیس برای تعیین الزامات تخصصی بهره گرفته شد.
یافته ها: مدل گزینش مبتنی بر صلاحیت‌های عمومی شامل مولفه‌های استفاده از ابزار نوین و کارآمد در بررسی صلاحیت‌ها، تغییر قوانین، آیین‌نامه‌ها و دستورالعمل‌های مورد استفاده در گزینش، اصلاح ساختار گزینش و ادغام در منابع انسانی، بهره‌گیری از مولفه‌های فردی، اجتماعی و اداری در کنار ابعاد اعتقادی و اخلاقی و سیاسی در بررسی صلاحیت‌ها و انتخاب نیروی انسانی شایسته و متخصص با تطبیق شغل و شاغل باشد. در شناسایی صلاحیت های تخصصی نیاز به استفاده از مدل یا مدل های موثر و دقیق است.
نتیجه گیری: گزینش نیروی انسانی در دستگاه های اداری کشور، نیازمند بازتگری در دیدگاه ها و رویکردها و شیوه ها و ابزارهای تعیین صلاحیت عمومی و تخصصی است. استفاده از مدل صلاحیت تخصصی هم در گزینش بدو استخدام و هم در انتخاب ها و جابجایی های حین استخدام اکیدا توصیه می شود.